Marilena Perras - 31/01/2001

 “Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα.

Εκείνο το τραπεζάκι στην άκρη του λιμανιού.

Καθόμασταν δίπλα η μια στην άλλη

και χανόμασταν

μες στην απέραντη γαλήνη της θάλασσας.

Κοιτούσαμε τα καράβια

που κατα καιρούς ερχόντουσαν και έφευγαν.

Φαίνονταν επιβλητικά,

μα δε μπορούσαν να κρύψουν

πόσο τα είχαν ταλαιπωρήσει τα κύματα.

Κοιτούσαμε τον ήλιο που έδυε.

Έμοιαζε σα να τον κατάπινε η θάλασσα.

Το λιμάνι γύρω μας γεμάτο ανθρώπους.

Μίλαγαν, γέλαγαν,

μα δε μας αποσπούσαν την προσοχή.

Είχαμε τόσα πράγματα να πούμε

η μια στην άλλη.

Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη να μιλήσουμε

που μες στην τόση φασαρία,

δε χάναμε τον ειρμό της σκέψης μας.

Κοιτούσα το πρόσωπό σου.

Ήταν τόσο γαλήνιο.

Έλαμπε.

Είχε μια σπάνια αντανάκλαση ευτυχίας.

Πρώτη φορά σε έβλεπα να γελάς τόσο πολύ.

Πρώτη φορά ένοιωθα

οτι μπορούσα να πιάσω στα χέρια μου

την ευτυχία που σε περιτριγύριζε.

Ο ήλιος έδυσε κι ο όχλος έφυγε.

Το τραπεζάκι μας ξεχώριζε

μες στο έρημο πια λιμάνι.

Και τα καράβια ερχόντουσαν κι έφευγαν.”