Towards Entropy Σε ένα άπειρο σύμπαν η τάξη διαλύεται αργά… Κάθε στιγμή, κάθε ήχος, κάθε αναπνοή μας είναι μια κίνηση, προς το αναπόφευκτο τέλος όλων των δομών. Η εντροπία δεν είναι εχθρός. Είναι η φύση μας, είναι η φύση των πραγμάτων. Τα αστέρια καίγονται και σβήνουν. Οι μνήμες ξεθωριάζουν. Οι μελωδίες διαλύονται σε θόρυβο λευκό… Αλλά μέσα σ' αυτήν την αργή διάλυση και αταξία υπάρχει κάτι όμορφο. Μια ειρήνη. Μια απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Αφήνουμε τα πάντα να ρέουν, να αποδομούνται, να επιστρέφουν στην πρωταρχική τους κατάσταση. Εδώ, στο άκρο όλων των πραγμάτων, όπου τα σύνορα σβήνουν και ο χρόνος χάνει το νόημά του, βρίσκουμε την αλήθεια: Όλα είναι προσωρινά. Όλα επιστρέφουν… Άφησε τον ήχο να σε οδηγεί! Άφησε την εντροπία να σε ελευθερώσει! Towards Entropy In an infinite universe, order slowly dissolves... Every moment, every sound, every breath we take is a movement towards the inevitable end of all structures. Entropy is not an enemy. It is our nature...